Chiefs en een Japanse tuin in Togo

Mijn lief en ik zijn via de gouverneur uitgenodigd bij een feestje van een chef die 10 jaar op zijn post zit. De beste man kent ons niet maar dat maakt niet uit, er is altijd genoeg eten en hoe meer zielen hoe meer vreugd. Een extra blank gezicht vergroot het aanzien daarbij soms ook. We beginnen onze reis vanuit ons familiehuis in Lomé, trekken de paarse deur achter ons dicht en houden op de zandweg waar het huis aan ligt twee brommers aan om ons naar de taxistandplaats te brengen genaamd 'la pirogue' (traditionele houten boot). Daar staat een hele rij auto's die dienst doen als publieke taxi naar allerlei plaatsen. Zeg waar je heen gaat en iemand wijst je de juiste auto. Nog even dubbelchecken of dit inderdaad een gedeelde taxi is en maar hopen dat we niet te lang hoeft te wachten tot 'ie vertrekt. Dat valt meestal wel mee, en om de boel wat sneller te laten gaan én om onszelf wat meer comfort te geven betalen we voor een extra plaats op de achterbank zodat we wat ruimer zitten. We zijn na drie kwartier rijden in Aného en gaan eerst even langs een zus van mijn lief waar we, zoals vaker het geval is, heerlijke vis eten vergezeld met een glas bisap (hibiscus drank) die de zus zelf maakt en verkoopt aan huis, aan de dichtbij gelegen grensovergang met Bénin en op verschillende lokale markten. Na het lekker maal voelen wij ons weer energiek en springen we samen achterop de brommer van de vaste chauffeur van de zus. De man ziet er prachtig uit met zijn lange witte doktersjas, een enorme las-bril en een fietshelm. Uiteraard krijgen we heel wat bekijks, zo met zijn twee op de brommer en een bijzonder geklede chauffeur, ik in het midden geplet tussen hem en mijn lief. Nadat we Aného hebben verlaten slaan we een landweggetje in en worden we omringd door prachtig groen en zien we hier en daar een glimpje glinsterend blauw van het Togo meer. Prachtig! 

We rijden door het dorp van de chef en langs de plek waar de ceremonie al heeft plaats gevonden met dans en veel gepraat. Even verderop zien we een enorme hoeveelheid dikke auto’s staan voor een groot huis met een aantal politie agenten. Dit moet het zijn. We stappen af, groeten de politiemannen en lopen direct naar de eerste etage waar een paar lange tafels staan met allemaal prachtig geklede

mensen. We gaan iedereen langs en groeten de mensen, mijn weinige kennis van de lokale taal wordt zeer gewaardeerd terwijl ik zelf baal dat ik zo ontzettend langzaam vorder sinds al die jaren en me voor de zoveelste keer voorneem om nu dan eens écht mijn best te gaan doen. Na zo’n 50 tal handen geschud te hebben schuiven we een stoel aan bij de tafel met de gouverneur. Ik kijk eens goed om me heen en mijn blik blijft hangen bij de man naast, hij komt me erg bekend. Hij blijkt een voodoo priester te zijn die ik een paar jaar geleden op een festival in Togo heb gezien, waarbij hij via houten poppen met voorouders communiceerde. Hij is blij verrast dat ik hem herken en ik ben blij dat ik het ergens over kan hebben met iemand die ik verder niet ken. Eten wordt aangedragen door prachtig geklede vrouwen, maar we slaan beleefd het eten af. Op het moment dat we besluiten op te stappen komt er op de valreep nog een enorme taart tevoorschijn die met veel onthaal wordt getoond aan alle gasten. Champagne wordt open getrokken met veel vuurwerk en flitsen van fotocamera’s. Na het beleefde slokje taaien we dan echt af met de gouverneur die ons een lift heeft aangeboden. Eenmaal buiten maken we nog gauw een foto met prachtig uitgedoste gasten. En springen we in de eenvoudige auto van de gouverneur die maar klein en simpel is vergeleken met alle grote glimmende bakken die buiten de deur geparkeerd staan, bewaakt door die hele batterij politie agenten. De gouverneur vraagt of we haast hebben want hij moet nog even snel iemand groeten en daarom maken we een kleine omweg. We kunnen er niet zoveel tegen inbrengen en zien wel wat komen gaat, we go with the flow. Na een kwartiertje rijden over zandwegen en na even zoeken stoppen we voor een hek wat een groot huis beloofd.

Even later zitten we in ruime fauteuils onder een mango boom en kijk ik mijn ogen uit. Het huis ziet er smaakvol uit van de buitenkant, niet zo-een met glimmende ramen en dito stenen, maar met mooie balustrades en een smaakvol ingerichte tuin met grind, bamboe, palmbomen en witte reigers van steen die her en der in het gras staan. Salsamuziek klinkt uit het huis en de sterke drank staat in talrijke flessen uitgestald op het glazen salontafeltje in de tuin. De gastheer haalt nog even een flesje wijn uit zijn wijnkelder. Alle werelddelen vloeien hier zo ongeveer samen met invloeden van Azië, Europa, Zuid Amerika en Afrika in het huis, de tuin, de muziek, de drank, de gasten én de gespreksonderwerpen. Wát een verassing, het was de omweg meer dan waard.

Een kort uitstapje naar Elmina en Kakum

Ik slaap onrustig want ik ga een paar dagen op reis. Eerst naar Elmina, voor een bezoek aan een een fort, die een grote rol speelde in de geschiedenis van de wereld en de slavernij. En daarna naar Kakum National Park voor een wandeling in het bos, over de beroemde walkway op 40 meter hoogte en om daar in een boomhut te slapen. Deze twee staan al lang op mijn 'lijstje' en  na jaren is het dan zover. Om 6u sluip ik de kamer van de guesthouse uit met mijn rugzakje. Ik heb geluk. Een andere gast van de guesthouse komt net naar buiten lopen met zijn koffer om met een taxi naar het vliegveld te gaan. Ik waag mijn kans en vraag een lift. Binnen een mum van tijd ben ik bij '37' waar ik een lokaal busje (trotro) zoek om naar het station genoemd 'circle' te gaan. Ik luister goed naar wat de jongens roepen die als ware acrobaten aan en uit busjes hangen en klanten proberen te trekken. Luidkeels schreeuwen zij hun bestemming waar ik vrijwel niets van begrijp. Ze geven met hun handen soms ook de bestemming aan, bijvoorbeeld door cirkels te draaien voor mijn bestemming. Een busje stops vlak bij me, ik zeg dat ik naar Circle moet. De man kijkt me glazig aan. Ik zeg nog een circle. Hij zeg 'cekkel'? Ik knik en hij gebaard me in te stappen. Omdat er nog geen file is ben ik zo bij het juiste station. Daar aangekomen loop ik met een aardige medereiziger naar het de plek waar de bussen staan die mij zijn aangeraden. Dat is niet even naar een ander perron lopen maar ruim 10 minuten langs een weg met een stoet auto's, trotros en een hoop stof. Eenmaal bij de juiste plek aangekomen aangekomen blijkt dat de bus naar Elmina pas om 10u vertrekt. Dat is veel te laat voor mij, het is nog geen 7u en ik wil lekker vroeg voordat het écht heet begint te worden eigenlijk al ter plekke zijn. Mij wordt aangeraden een trotro naar een ander station te pakken. Die trotro staat gelukkig al vlakbij. Dus hup weer instappen. En weer eruit bij een ander station, Kaneshie. Daar staat een hele lange rij trotros en bussen met allerlei bestemmingen. En in plaats van een directe bus uit te kiezen stap ik in de eerste de beste trotro met bestemming Elmina. Lekker makkelijk denk ik want dan hoef ik niet zo ver te lopen. Maar al redelijk snel kom ik erachter dat ik beter iets verder door had moeten lopen om een directe bus te pakken. Nu zit ik in een ware stoptrein die echt om de haverklap stopt om mensen in en uit te laten stappen. Ik maak een notitie in mijn hoofd voor de terug reis. Een directe bus dus. Dan duurt de reis algauw een uur minder lang namelijk. Bij Cape Coast aangekomen zegt de chauffeur dat ik even over moet stappen op een ander trotro die me dan af zal zetten bij Elmina waar we al bijna zijn. Ik sputter tegen omdat ik al voor de hele rit had betaald. Maar de beste chauffeur zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, de betaling wordt geregeld. Een beetje wantrouwend stap ik uit de trotro en vervolgens weer in de volgende, een heel klein exemplaar waar ik me naast enorme emmers en tassen pers en met mijn knieën tegen de bank voor me. Vijf minuten later stap ik weer uit, en ben ik blij verrast dat ik inderdaad niets extra hoef te betalen. Ik ben onder de indruk, wat goed geregeld! Ik gooi mijn rugzak op mijn rug, zet mijn zonnebril op en ga op weg naar het fort. Vier uur nadat ik uit het guesthouse vertrok, loop ik dan Elmina in, via de Gouda avenue. De naam zegt al genoeg. En na een kleine 20 minuten lopen ontvouwd zich een prachtig uitzicht met zee, strand, palmen en rechts van mij het fort. Ik ben er!

Verhuizen

Stipt op tijd staat de taxi voor de deur. Vandaag verhuis ik. Van een huizencomplex vér buiten de stad, met vooral veel beton en verder niets te beleven in de omgeving, naar een groene oase vlakbij het centrum. Een plek die ik ken en waar ik ooit een training faciliteerde. Vanaf hier weet ik mijn weg in de stad en voel ik me prettig. Het is er knus, de mensen zijn vriendelijk, met een prachtige tuin en dicht bij alles. Vanavond komt een vriendin van mij hier aan die met de bus uit Cotonou, in Benin, via Togo naar Accra reist met een bus uit Nigeria. Een hele onderneming van zo'n 12 uur, met twee grensovergangen en paspoort controles. Haar reisdocument zal weer een aantal stempels rijker en een paar lege pagina's armer zijn na deze reis.

Na mijn verhuizing loop ik de straat in op zoek naar een ontbijt. Ik loop naar een kioskje aan de overkant van de straat waar allemaal taxi's staan en een aantal mensen. Een goed teken. Ik vraag aan de vrouw wat ze heeft, en ga voor de rijst met bonen en wat tomatensaus, voor nog geen euro. Het smaakt prima en ik kan er weer tegenaan. Ik 'draai' even een wasje, dat wil zeggen: ik regel een emmer, vul die met koud water, gooi er zeep bij en leg mijn te wassen kleding er een tijdje in te weken. Na een kwartier was ik met zeep nog even extra vieze plekken en spoel ik alles in schoon water, of onder de kraan uit. En hang het dan te drogen op een plek uit het zicht, want zo hoort dat met onderkleding.

Aan het eind van de dag heb ik een afspraak met een oude collega, een Nederlandse vrouw die hier al jaren woont. Ik spring in haar grote auto waar haar man en twee kinderen me hartelijk begroeten. Een verzoek nummer wordt opgezet, Wim Sonneveld met heel toepasselijk het lied getiteld: Josefien. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat nummer echt pas voor het eerst hoor, en dan dus hier in Afrika. Geestig...Ondertussen zijn we bij hun grote huis met tuin aangekomen in een wijk in aanbouw.

Honden komen enthousiast aangerend en ik krijg een tour de la maison. Terwijl de kinderen eten bekijk ik prachtige producten gemaakt van allemaal afval producten door een kunstenaar uit Togo. De man des huizes probeert een handeltje voor deze man op te zetten, en omdat ik de spullen mooi vind bekijken we de mogelijkheden om het in Nederland te verkopen. We laden een doosje met spullen in de auto en gaan op weg naar een restaurantje om een verjaardag te vieren van een voor mij onbekende Nederlandse met een groepje nog meer onbekende Nederlanders. Not my cup of tea in principe, zo'n groepje maar vooruit met de geit, laat ik maar gewoon eens meegaan. Misschien valt het wel mee. De jarige heeft een gala jurk aan en ik voel me al meteen lichtelijk underdressed met mijn platte schoenen en zonder sieraden. In het restaurant zitten alleen blanken te eten en als ik naar de menu kaart kijk denk ik aan de rijst met bonen die ik vandaag heb gegeten. Een snelle rekensom leert mij dat het goedkoopste gerecht op de kaart gelijk staat aan 14 keer die lekkere rijst, dat is een week eten met twee maaltijden per dag. Ik voel me zeer ongemakkelijk bij de hele situatie en weet meteen weer waarom ik niet in dit soort kringen denk te kunnen verkeren. Als ik mijn buurman vraag hoe het hem bevalt in Ghana zegt hij dat het moeilijk is om met Ghanezen in contact te komen omdat de werelden van de blanke buitenlanders en die van de meeste Ghanezen erg gescheiden zijn. Een ding weet ik wel, ik voel me in die gescheiden wereld niet thuis en zou dit niet kunnen volhouden. Ik taai af, naar 'huis', om mijn vriendin die gewoon lekker met de bus over land echt aan het reizen is op te wachten. En ondertussen type ik dit verhaal.

Kanoën op het voltameer

Het is 6u 's ochtends en ik loop een beetje ongemakkelijk in mijn hardloop outfit langs de receptie van het hotel naar buiten. Daar staan mijn twee hardloopmaatjes voor vandaag vrolijk op mij te wachten, terwijl mijn ogen nog niet helemaal open willen. Rustig wandelen we een stukje naar beneden, en beginnen we te joggen. Na 5 minuten loopt het zweet al over mijn voorhoofd, niks geen fris ochtend windje, gewoon meteen een föhn op je kop, zo voelt het. En dat op dit tijdstip, dat beloofd nog wat voor vandaag.  We rennen langs een kostschool waar meiden in dezelfde roze-witte outfits met rugzakjes op naar de eetzaal lopen voor hun ontbijt, voordat de school om 7u begint. Wasgoed hangt hier en daar al te drogen aan waslijntjes en we vangen links een glimp op van het glinsterende water van het Volta meer.  Om ons heen groene heuvels en witte wolken in de blauwe lucht. En het valt mee met de aandacht die we krijgen, daar keek ik wel een beetje tegen op eerlijk gezegd. Na een half uurtje keren we bezweet en wel weer terug naar het hotel. De enige manier om echt even af te koelen is een koude douche en de airco aan.
Even later geniet ik volop van de pannenkoekjes bij het ontbijt voordat we nog een paar werk-gesprekken voeren. Als die klaar zijn wil ik nog even een kijkje nemen bij de kano-verhuur. En ondanks dat het bijna 13u is en dus het allerheetste moment van de dag, waarbij je vooral niet in de zon moet willen ga ik tóch voor een kanotochtje. Want ik moet vanmiddag weer terug naar de hoofdstad, dus ik grijp nog gauw mijn kans.

De bootjongen geeft mij een blauw zwemvest, ik kan er letterlijk in zwemmen zo groot is ie. Ik word verzocht even te wachten in de schaduw terwijl hij de boot gaat klaarmaken. Tot mijn grote schrik zie ik hem daarna op een lelijke motorboot staan met een veger in zijn hand. Dat was niet de bedoeling. Dus ik ren naar beneden en wijs naar de kano's. De beste jongen spreekt geen Engels, maar uiteindelijk begrijpt hij het en peddel ik 10 minuten later over het rimpelloze water. Ik voel me echt 'toerist Jo in de kano' met een pet op mijn kop, een grote zonnebril op, een zwemvest aan en een t-shirt met lange mouwen. Maar dat kan niemand behalve mezelf veel schelen denk ik, dus ik laat het gaan en geniet van het tochtje. Een klein briesje maakt het aangenamer dan ik had voorzien. En ik geniet van de prachtige schitteringen van de blauwe lucht en de witte wolken in het water, de rust en de ruimte. Ik peddel richting Tilapia kwekerijen die her en der op het water dobberen, gemaakt van grote olievaten met daartussen visnetten en soms met een huisje erop. Als ik zo'n kwekerij van dichterbij wil bekijken, probeert een jonge visser me wat meer te vertellen. Door zijn gebrekkige Engels is de conversatie wat beperkt maar als ik verder ga roept hij nog duidelijk verstaanbaar 'I miss you'. Als ik even later omkeer om terug te peddelen naar waar ik vandaan kwam doet hij nog een poging met 'give me your telephone number'. Ik zwaai vriendelijk en peddel rustig terug. Een roofvogel vliegt boven mij en het lijkt alsof hij onderzoekt of ik misschien een lekker hapje ben. Maar hij laat het voor gezien. Blij en voldaan schuif ik de kano op het zand en loop ik de steiger af en de trap op naar het restaurant. Ik geniet van de gebakken Tilapia, geen gekweekte maar een naturel zegt de dame van het restaurant, de allerbeste vis uit de buurt, natuurlijk. Het smaakt inderdaad heerlijk! Ik ben klaar voor de reis naar Accra.

Over vogels, mensen en politiek

Tijdens het ontbijt is meteen duidelijk dat we met vogelaars te maken hebben. Enorme verrekijkers staan op tafels, hangen om nekken en worden regelmatig gegrepen om vogels te identificeren. Ik weet niks van vogels, maar het boeit me om het bijna kinderlijke enthousiasme te zien. Ik geniet ondertussen van de pannenkoekjes voor het ontbijt en probeer mijn zenuwen voor wat komen gaat te onderdrukken. Want vandaag is het zover en presenteren we, ik en Kwaku, de resultaten van een evaluatie van een project in West Afrika gericht op milieu- en vogelbescherming en tegelijkertijd het verbeteren van levensomstandigheden van mensen. Ruim twee maanden hebben we er met zijn drieën aan gewerkt, ik vanuit Nederland, mijn Ghanese collega vanuit Ghana en Nigeria en onze collega uit Burkina Faso eerst in eigen land en vervolgens in Mauritanië. Ik vind het spannend maar heb er ook zin in om er een leuke interactieve presentatie van te maken. Na een aantal voorgangers is het zover, en nodig ik iedereen uit om dichterbij te komen zitten, achter de tafels vandaan. Tijdens de presentatie laveer ik tussen Engels en Frans terwijl ik mijn een weg baan door de enorme hoeveelheid informatie die we beknopt over proberen te brengen. Na afloop blazen we stoom af, blij met het eerste gedeelte, en laten de deelnemers de informatie even zakken terwijl we naar het restaurant lopen om onze energie weer aan te vullen.
Als we eenmaal buiten op het balkon zitten te eten, begint het langzaam steeds harder te waaien. En ineens opent de hemel zich en valt het water letterlijk met bakken uit de hemel. Dit mag met recht een stortbui genoemd worden. Het regent zo hard dat we elkaar niet eens meer kunnen verstaan. Om ons niet tot op het bot nat te laten regenen tijdens de korte wandeling van 100 meter naar de zaal waar we toch weer naar toe moeten, wordt de knalrode bus ingeschakeld die de organisatie heeft gehuurd. De bus wordt zo dicht mogelijk bij de voordeur van het hotel gepositioneerd, een paraplu is geregeld en we worden gewenkt. Ik loop een beetje gebogen onder de paraplu die vastgehouden wordt door een man die ruim een kop kleiner is dan ik.  En terwijl ik een paar meter afleg geniet ik van de geur die de regen met zich mee brengt, van nat gras en natte bomen. Het geeft me altijd een boost. Dus voordat ik de knalrode bus in stap, snuif ik nog even met een flinke teug die heerlijke geur op, en richt vervolgens mijn blik op het interieur van de bus. Meteen valt mijn oog op de prachtige gordijnen die gedecoreerd zijn met, is het toeval of niet, vogeltjes!

Aan het eind van de middag, als het werk gedaan is voor de dag, wacht ons live muziek. Dan wagen sommigen een dansje, nemen we een hapje en een drankje en proosten we op het project. Plannen worden gesmeed voor projecten onderling. Ideeën borrelen op, ook bij mij, de energie is hoog en voelbaar. Ze hebben nog geen BirdLife partnerorganisatie in Togo, dus...

Later op de avond verandert het onderwerp van discussie van vogels naar politiek. En leef ik op, om vooral te luisteren naar de inspirerende gesprekken, zoals ze zo goed gevoerd kunnen worden in Afrika. Altijd ben ik weer onder de indruk van hoe goed men op de hoogte is van politiek. Men praat over de donor economie en de kracht van de burgers in Burkina Faso.  Over hoe de problemen in Mali zorgen voor een donor invasie in Burkina, en problemen in Burkina zorgen voor een vertrek van deze donoren naar Senegal. Over hoe het probleem van ebola het geluk was voor Senegal.  En over 'les microbes' (bacteriën) van de Ivoorkust, groepen jongeren afkomstig uit de armste, door de overheid genegeerde wijken in Abidjan, die deze hoofdstad onveilig maken met overvallen en berovingen, doordat ze geen andere mogelijkheid zien om te overleven. Terwijl de vermoeidheid me overvalt houdt de energie van de gesprekken me tegen om naar bed te gaan. Totdat ik echt niet meer kan.

Akwaaba Accra

Welkom in Accra! Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik voet zette op Ghanese bodem. En vandaag mag ik weer. De reis gaat vlot, mijn directe buurman is een rustige Ghanese dominee en daarnaast zit een praatgrage meneer met roots in Togo. Die vindt dat ik erg mooi werk doe en wil wel heel veel weten over mijn organisatie. Ik wil juist even lekker ontspannen wat filmpjes kijken en de stress en spanning van de afgelopen tijd van me af laten glijden. Terwijl ik stoïcijns naar mijn schermpje kijk merk ik dat de handen van de Togolese buurman zonder oponthoud bewegen. En zie ik vanuit mijn ooghoeken tevens hoe de dominee zijn best doet om beleefd te knikken en ondertussen ook naar zijn kleine schermpje tuurt wellicht in de hoop dat de beste praatgrage buurman zijn hint begrijpt.

Ik ben op weg naar Ghana in eerste instantie voor werk, om een presentatie te doen van een opdracht die bijna afgerond is. En daarna is het plan om vooral leuke dingen te doen in Togo. Daar ben ik ook alweer een jaar niet geweest...Eens kijken hoe het met iedereen gaat en hoe het huis in aanbouw in het dorp erbij staat. En eindelijk eens een fiets kopen en op onderzoek naar leuke zandweggetjes, weg van druk Lomé. Of eens wat lesjes motorrijden nemen, gewoon om er eens aan te proeven voor een stuk minder geld dan in Nederland. En verder nog genoeg andere dingen te doen aan projecten. Daarover later meer op dit blog.

Een paar uur geleden landden we en werd ik meteen weer omarmd door die fijne zwoele warme lucht. En snel daarna door een hele lange rij wachtende mensen die langzaam voort schuifelt naar de douane. Dan nader ik de bagagebanden waar het een drukte van belang is. Ik pers me door de massa heen om een glimp op te kunnen vangen van de koffers en tassen die passeren. Na een kwartier ga ik eens kijken of mijn koffer misschien al van de band gehaald is, dat gebeurd nog wel eens. Ik zie hem nergens en positioneer mij dicht bij de bron van de tassen, waar een man zich uit de naad werkt om alle bagage zo netjes mogelijk op de band te gooien, het zweet parelt op zijn voorhoofd. En terwijl de tijd voortschrijdt, en om mij heen steeds meer mensen verdwijnen met hun wagentjes torenhoog beladen met tassen, stijgt mijn ongerustheid, die als sneeuw voor de zon verdwijnt zodra het bekende pakket op de bagageband verschijnt. Nu alleen nog even de taxi zien te vinden van het hotel. Dat valt nog niet mee met honderden bordjes die mijn ogen verblinden zodra ik naar buiten stap. Ik loop ze allemaal zo rustig mogelijk langs terwijl iedereen naar me kijkt. Geen bordje met de naam van mijn hotel of met mijn naam, ook niet verkeerd geschreven. Ik verdwijn uit het zicht van alle priemende ogen en probeer mijn geluk bij een pinautomaat om alvast wat lokaal geld, cedi's, te regelen. Na twee pogingen laat ik het voor gezien en ga ik op zoek naar een taxi die snel is gevonden. Ik zeg tegen de chauffeur dat het hotel de betaling wel regelt, daar ga ik voor het gemak maar even vanuit, want ik voorzie anders gedoe met euro's en wisselkoersen en heel veel betalen voor een korte rit. Niet dat ik hem dat niet gun ik heb nog even geen zin om te onderhandelen, dat komt wel weer. Na een aantal minuten rijden waarbij de chauffeur probeert te achterhalen hoe lang ik blijf arriveer ik bij het hotel. Ik word snel ingecheckt en daarna wenkt de receptioniste een jongen om me naar mijn kamer te begeleiden. Tijdens de korte route naar de 5^e etage wordt terloops gemeld dat het toch jammer is dat ik maar één nacht blijf. Water wordt gecheckt, de airco gaat aan en de tv werkt ook. Die gaat niet aan, maar het super snel werkende internet is prettig om even te kunnen communiceren met het thuisfront en dan te gaan slapen. Hoewel, dat was het plan. De verleiding om nog even snel een blog te maken is te groot. Het is ook twee uur vroeger dan in Nederland, dus dat is gunstig. Hierbij dan het eerste resultaat. Mijn plan is om mijn ervaringen van deze en eerdere reizen met jullie te delen en ze daardoor ook nog intenser te beleven. Veel leesplezier.