Over vogels, mensen en politiek

Tijdens het ontbijt is meteen duidelijk dat we met vogelaars te maken hebben. Enorme verrekijkers staan op tafels, hangen om nekken en worden regelmatig gegrepen om vogels te identificeren. Ik weet niks van vogels, maar het boeit me om het bijna kinderlijke enthousiasme te zien. Ik geniet ondertussen van de pannenkoekjes voor het ontbijt en probeer mijn zenuwen voor wat komen gaat te onderdrukken. Want vandaag is het zover en presenteren we, ik en Kwaku, de resultaten van een evaluatie van een project in West Afrika gericht op milieu- en vogelbescherming en tegelijkertijd het verbeteren van levensomstandigheden van mensen. Ruim twee maanden hebben we er met zijn drieën aan gewerkt, ik vanuit Nederland, mijn Ghanese collega vanuit Ghana en Nigeria en onze collega uit Burkina Faso eerst in eigen land en vervolgens in Mauritanië. Ik vind het spannend maar heb er ook zin in om er een leuke interactieve presentatie van te maken. Na een aantal voorgangers is het zover, en nodig ik iedereen uit om dichterbij te komen zitten, achter de tafels vandaan. Tijdens de presentatie laveer ik tussen Engels en Frans terwijl ik mijn een weg baan door de enorme hoeveelheid informatie die we beknopt over proberen te brengen. Na afloop blazen we stoom af, blij met het eerste gedeelte, en laten de deelnemers de informatie even zakken terwijl we naar het restaurant lopen om onze energie weer aan te vullen.
Als we eenmaal buiten op het balkon zitten te eten, begint het langzaam steeds harder te waaien. En ineens opent de hemel zich en valt het water letterlijk met bakken uit de hemel. Dit mag met recht een stortbui genoemd worden. Het regent zo hard dat we elkaar niet eens meer kunnen verstaan. Om ons niet tot op het bot nat te laten regenen tijdens de korte wandeling van 100 meter naar de zaal waar we toch weer naar toe moeten, wordt de knalrode bus ingeschakeld die de organisatie heeft gehuurd. De bus wordt zo dicht mogelijk bij de voordeur van het hotel gepositioneerd, een paraplu is geregeld en we worden gewenkt. Ik loop een beetje gebogen onder de paraplu die vastgehouden wordt door een man die ruim een kop kleiner is dan ik.  En terwijl ik een paar meter afleg geniet ik van de geur die de regen met zich mee brengt, van nat gras en natte bomen. Het geeft me altijd een boost. Dus voordat ik de knalrode bus in stap, snuif ik nog even met een flinke teug die heerlijke geur op, en richt vervolgens mijn blik op het interieur van de bus. Meteen valt mijn oog op de prachtige gordijnen die gedecoreerd zijn met, is het toeval of niet, vogeltjes!

Aan het eind van de middag, als het werk gedaan is voor de dag, wacht ons live muziek. Dan wagen sommigen een dansje, nemen we een hapje en een drankje en proosten we op het project. Plannen worden gesmeed voor projecten onderling. Ideeën borrelen op, ook bij mij, de energie is hoog en voelbaar. Ze hebben nog geen BirdLife partnerorganisatie in Togo, dus...

Later op de avond verandert het onderwerp van discussie van vogels naar politiek. En leef ik op, om vooral te luisteren naar de inspirerende gesprekken, zoals ze zo goed gevoerd kunnen worden in Afrika. Altijd ben ik weer onder de indruk van hoe goed men op de hoogte is van politiek. Men praat over de donor economie en de kracht van de burgers in Burkina Faso.  Over hoe de problemen in Mali zorgen voor een donor invasie in Burkina, en problemen in Burkina zorgen voor een vertrek van deze donoren naar Senegal. Over hoe het probleem van ebola het geluk was voor Senegal.  En over 'les microbes' (bacteriën) van de Ivoorkust, groepen jongeren afkomstig uit de armste, door de overheid genegeerde wijken in Abidjan, die deze hoofdstad onveilig maken met overvallen en berovingen, doordat ze geen andere mogelijkheid zien om te overleven. Terwijl de vermoeidheid me overvalt houdt de energie van de gesprekken me tegen om naar bed te gaan. Totdat ik echt niet meer kan.