Akwaaba Accra

Welkom in Accra! Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik voet zette op Ghanese bodem. En vandaag mag ik weer. De reis gaat vlot, mijn directe buurman is een rustige Ghanese dominee en daarnaast zit een praatgrage meneer met roots in Togo. Die vindt dat ik erg mooi werk doe en wil wel heel veel weten over mijn organisatie. Ik wil juist even lekker ontspannen wat filmpjes kijken en de stress en spanning van de afgelopen tijd van me af laten glijden. Terwijl ik stoïcijns naar mijn schermpje kijk merk ik dat de handen van de Togolese buurman zonder oponthoud bewegen. En zie ik vanuit mijn ooghoeken tevens hoe de dominee zijn best doet om beleefd te knikken en ondertussen ook naar zijn kleine schermpje tuurt wellicht in de hoop dat de beste praatgrage buurman zijn hint begrijpt.

Ik ben op weg naar Ghana in eerste instantie voor werk, om een presentatie te doen van een opdracht die bijna afgerond is. En daarna is het plan om vooral leuke dingen te doen in Togo. Daar ben ik ook alweer een jaar niet geweest...Eens kijken hoe het met iedereen gaat en hoe het huis in aanbouw in het dorp erbij staat. En eindelijk eens een fiets kopen en op onderzoek naar leuke zandweggetjes, weg van druk Lomé. Of eens wat lesjes motorrijden nemen, gewoon om er eens aan te proeven voor een stuk minder geld dan in Nederland. En verder nog genoeg andere dingen te doen aan projecten. Daarover later meer op dit blog.

Een paar uur geleden landden we en werd ik meteen weer omarmd door die fijne zwoele warme lucht. En snel daarna door een hele lange rij wachtende mensen die langzaam voort schuifelt naar de douane. Dan nader ik de bagagebanden waar het een drukte van belang is. Ik pers me door de massa heen om een glimp op te kunnen vangen van de koffers en tassen die passeren. Na een kwartier ga ik eens kijken of mijn koffer misschien al van de band gehaald is, dat gebeurd nog wel eens. Ik zie hem nergens en positioneer mij dicht bij de bron van de tassen, waar een man zich uit de naad werkt om alle bagage zo netjes mogelijk op de band te gooien, het zweet parelt op zijn voorhoofd. En terwijl de tijd voortschrijdt, en om mij heen steeds meer mensen verdwijnen met hun wagentjes torenhoog beladen met tassen, stijgt mijn ongerustheid, die als sneeuw voor de zon verdwijnt zodra het bekende pakket op de bagageband verschijnt. Nu alleen nog even de taxi zien te vinden van het hotel. Dat valt nog niet mee met honderden bordjes die mijn ogen verblinden zodra ik naar buiten stap. Ik loop ze allemaal zo rustig mogelijk langs terwijl iedereen naar me kijkt. Geen bordje met de naam van mijn hotel of met mijn naam, ook niet verkeerd geschreven. Ik verdwijn uit het zicht van alle priemende ogen en probeer mijn geluk bij een pinautomaat om alvast wat lokaal geld, cedi's, te regelen. Na twee pogingen laat ik het voor gezien en ga ik op zoek naar een taxi die snel is gevonden. Ik zeg tegen de chauffeur dat het hotel de betaling wel regelt, daar ga ik voor het gemak maar even vanuit, want ik voorzie anders gedoe met euro's en wisselkoersen en heel veel betalen voor een korte rit. Niet dat ik hem dat niet gun ik heb nog even geen zin om te onderhandelen, dat komt wel weer. Na een aantal minuten rijden waarbij de chauffeur probeert te achterhalen hoe lang ik blijf arriveer ik bij het hotel. Ik word snel ingecheckt en daarna wenkt de receptioniste een jongen om me naar mijn kamer te begeleiden. Tijdens de korte route naar de 5^e etage wordt terloops gemeld dat het toch jammer is dat ik maar één nacht blijf. Water wordt gecheckt, de airco gaat aan en de tv werkt ook. Die gaat niet aan, maar het super snel werkende internet is prettig om even te kunnen communiceren met het thuisfront en dan te gaan slapen. Hoewel, dat was het plan. De verleiding om nog even snel een blog te maken is te groot. Het is ook twee uur vroeger dan in Nederland, dus dat is gunstig. Hierbij dan het eerste resultaat. Mijn plan is om mijn ervaringen van deze en eerdere reizen met jullie te delen en ze daardoor ook nog intenser te beleven. Veel leesplezier.