Stipt op tijd staat de taxi voor de deur. Vandaag verhuis ik. Van een huizencomplex vér buiten de stad, met vooral veel beton en verder niets te beleven in de omgeving, naar een groene oase vlakbij het centrum. Een plek die ik ken en waar ik ooit een training faciliteerde. Vanaf hier weet ik mijn weg in de stad en voel ik me prettig. Het is er knus, de mensen zijn vriendelijk, met een prachtige tuin en dicht bij alles. Vanavond komt een vriendin van mij hier aan die met de bus uit Cotonou, in Benin, via Togo naar Accra reist met een bus uit Nigeria. Een hele onderneming van zo'n 12 uur, met twee grensovergangen en paspoort controles. Haar reisdocument zal weer een aantal stempels rijker en een paar lege pagina's armer zijn na deze reis.
Na mijn verhuizing loop ik de straat in op zoek naar een ontbijt. Ik loop naar een kioskje aan de overkant van de straat waar allemaal taxi's staan en een aantal mensen. Een goed teken. Ik vraag aan de vrouw wat ze heeft, en ga voor de rijst met bonen en wat tomatensaus, voor nog geen euro. Het smaakt prima en ik kan er weer tegenaan. Ik 'draai' even een wasje, dat wil zeggen: ik regel een emmer, vul die met koud water, gooi er zeep bij en leg mijn te wassen kleding er een tijdje in te weken. Na een kwartier was ik met zeep nog even extra vieze plekken en spoel ik alles in schoon water, of onder de kraan uit. En hang het dan te drogen op een plek uit het zicht, want zo hoort dat met onderkleding.
Aan het eind van de dag heb ik een afspraak met een oude collega, een Nederlandse vrouw die hier al jaren woont. Ik spring in haar grote auto waar haar man en twee kinderen me hartelijk begroeten. Een verzoek nummer wordt opgezet, Wim Sonneveld met heel toepasselijk het lied getiteld: Josefien. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat nummer echt pas voor het eerst hoor, en dan dus hier in Afrika. Geestig...Ondertussen zijn we bij hun grote huis met tuin aangekomen in een wijk in aanbouw.
Honden komen enthousiast aangerend en ik krijg een tour de la maison. Terwijl de kinderen eten bekijk ik prachtige producten gemaakt van allemaal afval producten door een kunstenaar uit Togo. De man des huizes probeert een handeltje voor deze man op te zetten, en omdat ik de spullen mooi vind bekijken we de mogelijkheden om het in Nederland te verkopen. We laden een doosje met spullen in de auto en gaan op weg naar een restaurantje om een verjaardag te vieren van een voor mij onbekende Nederlandse met een groepje nog meer onbekende Nederlanders. Not my cup of tea in principe, zo'n groepje maar vooruit met de geit, laat ik maar gewoon eens meegaan. Misschien valt het wel mee. De jarige heeft een gala jurk aan en ik voel me al meteen lichtelijk underdressed met mijn platte schoenen en zonder sieraden. In het restaurant zitten alleen blanken te eten en als ik naar de menu kaart kijk denk ik aan de rijst met bonen die ik vandaag heb gegeten. Een snelle rekensom leert mij dat het goedkoopste gerecht op de kaart gelijk staat aan 14 keer die lekkere rijst, dat is een week eten met twee maaltijden per dag. Ik voel me zeer ongemakkelijk bij de hele situatie en weet meteen weer waarom ik niet in dit soort kringen denk te kunnen verkeren. Als ik mijn buurman vraag hoe het hem bevalt in Ghana zegt hij dat het moeilijk is om met Ghanezen in contact te komen omdat de werelden van de blanke buitenlanders en die van de meeste Ghanezen erg gescheiden zijn. Een ding weet ik wel, ik voel me in die gescheiden wereld niet thuis en zou dit niet kunnen volhouden. Ik taai af, naar 'huis', om mijn vriendin die gewoon lekker met de bus over land echt aan het reizen is op te wachten. En ondertussen type ik dit verhaal.
Na mijn verhuizing loop ik de straat in op zoek naar een ontbijt. Ik loop naar een kioskje aan de overkant van de straat waar allemaal taxi's staan en een aantal mensen. Een goed teken. Ik vraag aan de vrouw wat ze heeft, en ga voor de rijst met bonen en wat tomatensaus, voor nog geen euro. Het smaakt prima en ik kan er weer tegenaan. Ik 'draai' even een wasje, dat wil zeggen: ik regel een emmer, vul die met koud water, gooi er zeep bij en leg mijn te wassen kleding er een tijdje in te weken. Na een kwartier was ik met zeep nog even extra vieze plekken en spoel ik alles in schoon water, of onder de kraan uit. En hang het dan te drogen op een plek uit het zicht, want zo hoort dat met onderkleding.
Aan het eind van de dag heb ik een afspraak met een oude collega, een Nederlandse vrouw die hier al jaren woont. Ik spring in haar grote auto waar haar man en twee kinderen me hartelijk begroeten. Een verzoek nummer wordt opgezet, Wim Sonneveld met heel toepasselijk het lied getiteld: Josefien. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat nummer echt pas voor het eerst hoor, en dan dus hier in Afrika. Geestig...Ondertussen zijn we bij hun grote huis met tuin aangekomen in een wijk in aanbouw.
Honden komen enthousiast aangerend en ik krijg een tour de la maison. Terwijl de kinderen eten bekijk ik prachtige producten gemaakt van allemaal afval producten door een kunstenaar uit Togo. De man des huizes probeert een handeltje voor deze man op te zetten, en omdat ik de spullen mooi vind bekijken we de mogelijkheden om het in Nederland te verkopen. We laden een doosje met spullen in de auto en gaan op weg naar een restaurantje om een verjaardag te vieren van een voor mij onbekende Nederlandse met een groepje nog meer onbekende Nederlanders. Not my cup of tea in principe, zo'n groepje maar vooruit met de geit, laat ik maar gewoon eens meegaan. Misschien valt het wel mee. De jarige heeft een gala jurk aan en ik voel me al meteen lichtelijk underdressed met mijn platte schoenen en zonder sieraden. In het restaurant zitten alleen blanken te eten en als ik naar de menu kaart kijk denk ik aan de rijst met bonen die ik vandaag heb gegeten. Een snelle rekensom leert mij dat het goedkoopste gerecht op de kaart gelijk staat aan 14 keer die lekkere rijst, dat is een week eten met twee maaltijden per dag. Ik voel me zeer ongemakkelijk bij de hele situatie en weet meteen weer waarom ik niet in dit soort kringen denk te kunnen verkeren. Als ik mijn buurman vraag hoe het hem bevalt in Ghana zegt hij dat het moeilijk is om met Ghanezen in contact te komen omdat de werelden van de blanke buitenlanders en die van de meeste Ghanezen erg gescheiden zijn. Een ding weet ik wel, ik voel me in die gescheiden wereld niet thuis en zou dit niet kunnen volhouden. Ik taai af, naar 'huis', om mijn vriendin die gewoon lekker met de bus over land echt aan het reizen is op te wachten. En ondertussen type ik dit verhaal. 
No comments:
Post a Comment