Kanoën op het voltameer

Het is 6u 's ochtends en ik loop een beetje ongemakkelijk in mijn hardloop outfit langs de receptie van het hotel naar buiten. Daar staan mijn twee hardloopmaatjes voor vandaag vrolijk op mij te wachten, terwijl mijn ogen nog niet helemaal open willen. Rustig wandelen we een stukje naar beneden, en beginnen we te joggen. Na 5 minuten loopt het zweet al over mijn voorhoofd, niks geen fris ochtend windje, gewoon meteen een föhn op je kop, zo voelt het. En dat op dit tijdstip, dat beloofd nog wat voor vandaag.  We rennen langs een kostschool waar meiden in dezelfde roze-witte outfits met rugzakjes op naar de eetzaal lopen voor hun ontbijt, voordat de school om 7u begint. Wasgoed hangt hier en daar al te drogen aan waslijntjes en we vangen links een glimp op van het glinsterende water van het Volta meer.  Om ons heen groene heuvels en witte wolken in de blauwe lucht. En het valt mee met de aandacht die we krijgen, daar keek ik wel een beetje tegen op eerlijk gezegd. Na een half uurtje keren we bezweet en wel weer terug naar het hotel. De enige manier om echt even af te koelen is een koude douche en de airco aan.
Even later geniet ik volop van de pannenkoekjes bij het ontbijt voordat we nog een paar werk-gesprekken voeren. Als die klaar zijn wil ik nog even een kijkje nemen bij de kano-verhuur. En ondanks dat het bijna 13u is en dus het allerheetste moment van de dag, waarbij je vooral niet in de zon moet willen ga ik tóch voor een kanotochtje. Want ik moet vanmiddag weer terug naar de hoofdstad, dus ik grijp nog gauw mijn kans.

De bootjongen geeft mij een blauw zwemvest, ik kan er letterlijk in zwemmen zo groot is ie. Ik word verzocht even te wachten in de schaduw terwijl hij de boot gaat klaarmaken. Tot mijn grote schrik zie ik hem daarna op een lelijke motorboot staan met een veger in zijn hand. Dat was niet de bedoeling. Dus ik ren naar beneden en wijs naar de kano's. De beste jongen spreekt geen Engels, maar uiteindelijk begrijpt hij het en peddel ik 10 minuten later over het rimpelloze water. Ik voel me echt 'toerist Jo in de kano' met een pet op mijn kop, een grote zonnebril op, een zwemvest aan en een t-shirt met lange mouwen. Maar dat kan niemand behalve mezelf veel schelen denk ik, dus ik laat het gaan en geniet van het tochtje. Een klein briesje maakt het aangenamer dan ik had voorzien. En ik geniet van de prachtige schitteringen van de blauwe lucht en de witte wolken in het water, de rust en de ruimte. Ik peddel richting Tilapia kwekerijen die her en der op het water dobberen, gemaakt van grote olievaten met daartussen visnetten en soms met een huisje erop. Als ik zo'n kwekerij van dichterbij wil bekijken, probeert een jonge visser me wat meer te vertellen. Door zijn gebrekkige Engels is de conversatie wat beperkt maar als ik verder ga roept hij nog duidelijk verstaanbaar 'I miss you'. Als ik even later omkeer om terug te peddelen naar waar ik vandaan kwam doet hij nog een poging met 'give me your telephone number'. Ik zwaai vriendelijk en peddel rustig terug. Een roofvogel vliegt boven mij en het lijkt alsof hij onderzoekt of ik misschien een lekker hapje ben. Maar hij laat het voor gezien. Blij en voldaan schuif ik de kano op het zand en loop ik de steiger af en de trap op naar het restaurant. Ik geniet van de gebakken Tilapia, geen gekweekte maar een naturel zegt de dame van het restaurant, de allerbeste vis uit de buurt, natuurlijk. Het smaakt inderdaad heerlijk! Ik ben klaar voor de reis naar Accra.